Birilerinin nerede basketbol oynayacağımı umursadığı günlerden önce, Kuzeydoğu Ohio'lu (Celevland) bir çocuktum. Orada yürüdüm. Orada koştum. Orada ağladım. Orada kan ağladım. Oranın, kalbimde özel bir yeri var. Oradaki insanlar benim büyüdüğümü gördüler. Bazen onların çocuklarıymışım gibi hissediyorum. Tutkuları ezici olabiliyor. Ama bu beni motive ediyor. Yapabileceğim zaman, onlara umut vermek istiyorum. Onlara ilham vermek istiyorum. Kuzeydoğu Ohio ile olan ilişkim, basketboldan daha büyük. Dört yıl önce bunun farkında değildim, şimdi farkındayım.
2010'da Boys & Girls Club'da oturduğum zamanı hatırlıyor musunuz? Düşünüyordum. Bu çok zordu, hissedebiliyordum. İnşası için çok uzun zaman harcadığım bir şeyden ayrılıyordum. Eğer her şeyi en baştan tekrar yapacak olsaydım, kesinlikle bazı şeyleri değişik yapardım, ama yine de ayrılırdım. Diğer çocuklar için kolej neyse, Miami de benim için o oldu. Geçtiğimiz dört yıl, kendimi geliştirmemde bana çok yardımcı oldu. Daha iyi bir oyuncu ve daha iyi bir adam haline geldim. Gitmek istediğim organizasyondan çok şey öğrendim. Miami'yi her zaman ikinci evim olarak düşüneceğim. Orada edindiğim tecrübeler olmadan, bugün yapmakta olduğum şeyi yapamazdım.
Miami'ye D-Wade ve CB (Chris Bosh) için gittim. UD'yi (Udonis Haslem) takımda tutabilmek için fedakarlıklar yaptık. Rio'nun (Mario Chalmers) büyük abisi olmayı çok sevdim. Bir araya gelirsek büyülü şeyler başarabileceğimize inanmıştım. Ve yaptıklarımız tam anlamıyla böyleydi! Geride bırakılması en zor olan şey, onlarla kurduğum dostluklardı. Bazılarıyla konuştum, bazılarıyla da konuşacağım. Birlikte başardıklarımızı hiçbir şey değiştiremeyecek. Biz, hayat boyu kardeşiz. Aynı zamanda Micky Arison ve Pat Riley'e, bana yaşattıkları harika dört yıl için teşekkür etmek istiyorum.
Bu yazıyı yazıyorum çünkü lafım bölünmeden düşüncelerimi açıklama fırsatı istedim. Hiç kimsenin şöyle düşünmesini istemiyorum: "O ve Eric Spoelstra geçinemiyor.".. "O ve Riles (Pat Riley) geçinemiyor." ... "Heat, doğru takımı bir araya getiremiyor."... Bunlar kesinlikle doğru değil.
Bir basın toplantısı ya da parti yapmayacağım. Bundan sonra, işe koyulma vakti.
Cleveland'dan ayrıldığımda bir amacım vardı. Şampiyonluklar kovalıyordum ve iki tane kazandım. Miami, bunun nasıl bir his olduğunu zaten biliyordu. Bizim şehrimiz, bu hissi çok, çok, çok uzun zamandır yaşamadı. Şüphesiz ki hedefim, hala kazanabildiğim kadar çok şampiyonluk kazanmak. Ama benim için en önemlisi, Kuzeydoğu Ohio'ya bir kupa getirmek.
Her zaman Cleveland'a döneceğime ve kariyerimi burada bitireceğime inandım. Sadece ne zaman döneceğimi bilmiyordum. Sezonun ardından ayrılmak gibi bir düşüncem yoktu. Ama iki oğlum var ve eşim, Savannah, bir kıza hamile. Ailemi, kendi memleketimde büyütmenin nasıl bir şey olacağını düşünmeye başladım. Diğer takımlara da baktım, ama Miami'yi, Cleveland dışında hiçbir yer için terk etmeyecektim. Zaman geçtikçe, bunun doğru olduğunu hissetmeye başladım. Beni mutlu edecek şey, buydu.
Ayrılmak için, eşim ve annemin desteğine ihtiyacım vardı. Dan Gilbert'tan gelen mektup, Cleveland taraftarının yuhalamaları, formalarıımn yakılması... Bütün bunları görmek, onlar için çok zordu. Duygularım karışıktı. "Tamam, bir daha bu insanlarla işim olmaz" demek kolaydı, ama bir kez de öteki taraftan baktım. Eğer ben, bir sporcuya hayran olan bir çocuk olsaydım ve hayatımı daha iyi hale getirmem için bana ilham veren o sporcu çekip gitseydi, ne hissederdim? Reaksiyonum nasıl olurdu? Dan ile görüştüm, yüz yüze, bire bir.. Konuşup işleri tatlıya bağladık. Herkes hata yapar. Ben de hatalar yaptım. Ben kimim ki kin tutacağım?
Bir şampiyonluk sözü vermiyorum. Kazanmanın ne kadar zor olduğunu biliyorum. Henüz hazır değiliz. Tabi ki önümüzdeki yıl kazanmak istiyorum, ama realist biriyim. Bu uzun bir süreç, 2010'dakinden çok daha uzun... Sabrım zorlanacak, bunu biliyorum. Genç bir takım ve yeni bir koçla çalışacağımı biliyorum. Ben takımın yaşlısı olacağım. Ama bir grubu bir araya getirmek ve ulaşabileceklerini bilmedikleri bir yere ulaştırmak düşüncesi beni heyecanlandırıyor. Kendimi bir mentör olarak görüyorum ve bu gen yeteneklere liderlik edeceğim için heyecanlıyım. Kyrie Irving'e, ligimizin en iyi oyun kurucularından biri olması için yardım edebilirim. Tristan Thompson ve Dion Waiters'ın gelişmesine yardım edebilirim. Ve favori takım arkadaşlarımdan Anderson Varejao ile bir araya gelmek için sabırsızlanıyorum.
Ama bu, kadroyla ya da organizasyonla ilgili değil. Burayı seçmemin, basketbolun üzerinde sebepleri var. Birçok yönden liderlik etme sorumluluğum var ve bunu çok ciddiye alıyorum. Benim varlığım, Miami'de bir farklılık yaratabilir. Ancak memleketimde bunun daha büyük anlam ifade edeceğini düşünüyorum. Kuzeydoğu Ohio'daki çocukların, tıpkı vakfım aracılığıyla sponsoru olduğum Akron'daki yüzlerce üçüncü sınıf öğrencisi gibi, büyümek için daha iyi bir yer olmadığını anlamalarını istiyorum. Belki bazıları kolejden sonra evine döner ve burada bir aile ile iş kurar. Bu benim yüzümü güldürür.
Kuzeydoğu Ohio'da hiçbir şey verilmez, her şey kazanılır. Sahip olduğunuz şey için çalışırsınız.
Meydan okumaya hazırım. Eve dönüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder